قوله تعالى: أ لمْ یأْن للذین آمنوا، هنگام نیامد اینان را که بگرویدند، أنْ تخْشع قلوبهمْ لذکْر الله، که آگاه شود و فرو ماند دلهاى ایشان یاد و سخن خداى را، و ما نزل من الْحق، و آنچه فرو فرستاد از پیغام راست درست، و لا یکونوا کالذین أوتوا الْکتاب منْ قبْل و هنگام نیامد گرویدگان را که همچون ایشان نباشند که ایشان را توریة و انجیل دادند پیش از این، فطال علیْهم الْأمد، دراز شد ور ایشان درنگ و روزگار و فرا گذاشت، فقستْ قلوبهمْ، تا دلهاى ایشان سخت شد، و کثیر منْهمْ فاسقون (۱۶) و بیشتر آنان آناند که کافر شدند از طاعت و از ایمان بیرون.
اعْلموا أن الله یحْی الْأرْض بعْد موْتها، بدانید که الله زنده میکند زمین را پس مرگ آن، قدْ بینا لکم الْآیات، پیدا کردیم نشانها، لعلکمْ تعْقلون (۱۷)، تا مگر دریابید.
إن الْمصدقین و الْمصدقات، ایشان که صدقه دهندگانند مردان و زنان، و أقْرضوا الله قرْضا حسنا، و وام مینهند بالله وامى نیکو، یضاعف لهمْ، آن ایشان را توى بر توى کنند در پاداش، و لهمْ أجْر کریم (۱۸) و ایشانراست مزدى نیکو.
و الذین آمنوا بالله و رسله، و ایشان که بگرویدند بخداى و فرستادگان او، أولئک هم الصدیقون ایشانند آن راست سخنان راست ایمانان، و الشهداء عنْد ربهمْ، و شهیدان بنزدیک خداوند خویش، لهمْ أجْرهمْ و نورهمْ، ایشانراست مزد ایشان و روشنایى ایشان، و الذین کفروا و کذبوا بآیاتنا، و ایشان که کافر شدند و سخنان ما دروغ شمردند، أولئک أصْحاب الْجحیم (۱۹) ایشان دوزخیاناند.
اعْلموا أنما الْحیاة الدنْیا، بدانید که زندگانى این جهانى، لعب و لهْو، بازى است و نابکارى، و زینة، و آرایشى، و تفاخر بیْنکمْ، و لا فى میان شما، و تکاثر فی الْأمْوال و الْأوْلاد، و نورد کردنى در سوزیان و فرزندان، کمثل غیْث، راست برسان بارانى، أعْجب الْکفار نباته، که نیکو آمد و خوش بزرگران را نبات که از آن است، ثم یهیج، پس خشک گردد، فتراه مصْفرا، تا آن را بینى زرد گشته، ثم یکون حطاما، پس کاه گردد، و فی الْآخرة عذاب شدید، و آن جهان یا عذابى است سخت، و مغْفرة من الله و رضْوان، یا مغفرت از خداى و خشنودى، و ما الْحیاة الدنْیا إلا متاع الْغرور (۲۰) و نیست زندگانى این جهانى مگر روز فرا روز بردن بفرهیب.
سابقوا إلى مغْفرة منْ ربکمْ، بشتابید و بر یکدیگر پیشى جویید با آمرزش از خداوند خویش، و جنة عرْضها کعرْض السماء و الْأرْض، و بهشتى که فراخى آن چون فراخى آسمان و زمین است، أعدتْ للذین آمنوا بالله و رسله، ساخته آن بهشت ایشان را که بگرویدند بخداى و فرستادگان او، ذلک فضْل الله، آن نیکوکاریست، یوْتیه منْ یشاء، میدهد او را که خود خواهد، و الله ذو الْفضْل الْعظیم (۲۱) و الله با نیکوکارى بزرگوار است.
ما أصاب منْ مصیبة، نرسد هیچ رسیدنى بد، فی الْأرْض و لا فی أنْفسکمْ، در زمین و در تنهاى شما، إلا فی کتاب منْ قبْل أنْ نبْرأها، مگر در نامهایست پیش از آنک زمین آفریدم و تنهاى شما، إن ذلک على الله یسیر (۲۲) و دانستن و شمردن آن و کوشیدن هنگام و رسانیدن آن و نگه داشتن اندازه آن و بازداشت آن بر الله آسانست.
لکیْلا تأْسوْا على ما فاتکمْ، تا مگر اندوه نبرید بر آنچه از دست شما شد، و لا تفْرحوا بما آتاکمْ، و شادى نبرید بآنچ الله شما را از این جهان داد، و الله لا یحب کل مخْتال فخور (۲۳) و الله دوست ندارد هیچ در خود لاف زنى، خرامان، خویشتن ستاى.
الذین یبْخلون، آنان که دست مىفرو بندند از بخشیدن، و یأْمرون الناس بالْبخْل، و مردم را ببخل میفرمایند، و منْ یتول، و هر که برگردد، فإن الله هو الْغنی الْحمید (۲۴) الله بىنیازست راد بخود ستوده.
لقدْ أرْسلْنا رسلنا بالْبینات، فرستادیم فرستادگان خویش را به پیغامهاى روشن و حق درو پیدا، و أنْزلْنا معهم الْکتاب، و فرو فرستادیم با ایشان نامها، و الْمیزان و ترازو، لیقوم الناس بالْقسْط، تا مردمان بر ایستاد کنند بدادگرى، و أنْزلْنا الْحدید، و فرو فرستادیم آهن، فیه بأْس شدید، در آن است زور سخت رسانیدن، و منافع للناس، و منفعتها مردمان را، و لیعْلم الله، تا الله بیند، منْ ینْصره و رسله، که آن کیست که او را و فرستاده او را یارى دهد، بالْغیْب، از بهر خداى نادیده باومید بهشت نادیده و از بیم دوزخ نادیده، إن الله قوی عزیز (۲۵) الله تاونده است تمام توان سختگیر.
و لقدْ أرْسلْنا نوحا و إبْراهیم، و فرستادیم نوح و ابراهیم را، و جعلْنا فی ذریتهما النبوة و الْکتاب، و در فرزندان ایشان پیغمبرى نهادیم و نامه و دین، فمنْهمْ مهْتد، از فرزندان ایشان هست که بر سر راه راست بود، و کثیر منْهمْ فاسقون (۲۶) و فراوانى از ایشان از فرمانبردارى بیروناند.
ثم قفیْنا على آثارهمْ برسلنا آن گه از پس ایشان فرا داشتیم دیگران پیغمبران خویش را و قفیْنا بعیسى ابْن مرْیم، و از پس همه فرا داشتیم عیسى بن مریم و آتیْناه الْإنْجیل و او را کتاب انجیل دادیم، و جعلْنا فی قلوب الذین اتبعوه، و نهادیم و کردیم در دلهاى ایشان که پى بران بودند باو، رأْفة و رحْمة، مهربانى سخت و دلسوزى و رهْبانیة ابْتدعوها، و رهبانیة که از خود فرا گرفتند و بخود ساختند، ما کتبْناها علیْهمْ، ننوشتیم، آن را ور ایشان هیچ إلا ابْتغاء رضْوان الله، مگر آنکه خشنودى الله بجویند، فما رعوْها حق رعایتها، بنه کوشیدند و بسر نبردند آن را بسزا کوشیدن آن و نگه داشت آن، فآتیْنا الذین آمنوا منْهمْ أجْرهمْ، ایشان که بگرویدند از ترسایان، مزد ایشان بایشان دادیم، و کثیر منْهمْ فاسقون و از ایشان فراوانى از فرمان بردارى بیروناند.
یا أیها الذین آمنوا، اى ایشان که بگرویدند، اتقوا الله بپرهیزید از خداى، و آمنوا برسوله، و بگروید برسول او، یوْتکمْ کفْلیْن منْ رحْمته تا شما را دو بهره دهد مزد از بخشایش خویش، و یجْعلْ لکمْ نورا تمْشون به، و شما را نورى دهد و کند تا میروید با آن، و یغْفرْ لکمْ و بیامرزد شما را، و الله غفور رحیم و الله پوشندهایست بخشاینده آمرزگار مهربان.
لئلا یعْلم أهْل الْکتاب، تا بدانند جهودان و ترسایان، ألا یقْدرون على شیْء منْ فضْل الله، که ایشان بر هیچیز پادشاه نیستند از پاداش الله، و أن الْفضْل بید الله، و بدانند که پاداش نکو به ید خداست، یوْتیه منْ یشاء، میدهد آن را باو که خود خواهد، و الله ذو الْفضْل الْعظیم و الله بافضل و پاداش و نیکوکارى بزرگوار است.